Ze zijn onmisbaar op school: de conciërges! Co Luca werkt nu iets meer dan twee jaar op Bona Mariënpoel. Door zijn lengte en schallende stem is hij niet te missen in de gangen en bij de ingang van de school. Hoe vindt hij het om hier te werken, en wat deed en doet hij eigenlijk nog meer?

Werk

Ik heb hiervoor negen jaar op Bona Burggravenlaan gewerkt, daarvoor zat ik tien jaar in de beveiliging. Ook ben ik negentien jaar kok geweest, waarvan zeventien jaar bij Dekker Tennis in Warmond. Hiervoor heb ik een opleiding gehad: ik zat op de CTS (Christelijke Technische School), de praktijkopleiding, richting kok/kelner/brood en banket. Ik ben ook bakker geworden, maar ik ben maar drie weken bakker geweest. Dat ging toch niet omdat ik vrij hoog sportte. Ik trainde ’s avonds en dan moest ik de dag erna vroeg op. Ook wilde ik soms uitgaan in de weekenden. Toen ben ik dus leerling-kok geworden.

Sport

Vroeger heb ik op landelijk niveau gebadmintond en ik heb anderhalf jaar hoog gevolleybald. Nu doe ik nog aan wielrennen, snookeren (daar geef ik ook les in), zwemmen, darten, vissen, en vroeger kon ik gratis tennissen en squashen omdat ik bij Dekker Warmond werkte. Ik snooker eerste divisie bij de Snookerij hier in leiden. Ook heb ik een aquarium. Oh ja, en wat muziek betreft: ik ben fan van de groep Il Divo, dat verwachten mensen misschien niet, maar ik vind hen echt geweldig.

Ik ben goed in bijna alle sporten, ik ben ook gevraagd voor basketbal. Als ik op jonge leeftijd een racefiets had gehad, dan was ik wielrenner geworden. Ik heb ook nog gekeept als voetballer, maar daar ben ik van de een op de andere dag mee gestopt. Ik gaf ook training op allerlei verenigingen, en ook bedrijfstrainingen op de avonden. Ik gaf 14 uur les in de week. Ik wilde toen CIOS doen, maar daar ben ik op grond van die elleboog ook op afgekeurd toen ik 25 jaar was.

Helaas moest ik stoppen met op erg hoog niveau sporten en dat was eigenlijk mijn eigen schuld. Na een operatie aan mijn elleboog ben ik te snel weer begonnen om op hoog niveau te trainen. Ik had negen maanden rust nodig, maar na vijf maanden stond ik alweer te spelen. Ik dacht dat het wel weer ging, maar dat was dus niet zo. De chirurg was erg boos. Daarna kon ik anderhalf jaar niet spelen en toen heb ik mijn oude niveau niet meer gehaald. Dat was erg moeilijk. Als ik dat over kon doen dan had ik dat heel anders gedaan. Het advies aan iedereen is dan ook om altijd te luisteren naar de artsen en de fysiotherapeuten want anders gaat het echt mis.

Naar het Bona

Terwijl ik als kok werkte heb ik twee herniaoperaties gehad. Ik werd toen afgekeurd voor dat werk. Ik moest stoppen omdat ik zoveel moest staan en zoveel uren draaide. Ik kreeg toen een beroepskeuzetest waar beveiliging uitkwam. Daarvoor was er een opleiding in Leiderdorp en terwijl ik studeerde kreeg ik al een baan. Ik zag het als een nieuwe uitdaging. Ik was inzetbaar bij 30 bedrijven: banken, ministeries, evenementen, van alles wat. De laatste tweeënhalf jaar draaide ik daar nachtdiensten. Toen ontmoette ik zomaar ergens Marc Stronkhorst die LO gaf bij de Burggravenlaan. Een jaar later belde hij me ineens op. Ze hadden toen een noodlocatie op de Sumatrastraat en zochten een conciërge. De volgende ochtend had ik een gesprek met René Kallenberg en toen was ik al aangenomen. Ik heb al mijn beveiligingskleding in een zak gedaan, ik ben naar het hoofdkantoor in Rijswijk gegaan, en toen heb ik die zak op tafel gezet en direct ontslag genomen. De teamleider daar zei: “Dat meen je niet”. Dat was echt lachen.

Jeugd

Ik heb vroeger geen leuke jeugd gehad. Ik ben daar eigenlijk bij toeval achter gekomen, omdat ik op een Tv-programma dingen zag die ik ook had meegemaakt. Mijn vader is overleden en ik spreek mijn moeder ook niet meer. Ik weet nu dat ik ’s avonds graag wilde werken, omdat ik dan het huis uit kon. Ik heb nog een jongere zus waar ik wel contact mee heb. Zeker met de feestdagen is dat wel moeilijk, of bij mijn verjaardag. Het is lastig om zelf relaties aan te gaan, omdat je veel narigheid meemaakte die je niet nog een keer wil. Ik ben heel sociaal en ik kan het met bijna iedereen goed vinden, maar altijd drukte om je heen en veel doen is ook een uitvlucht soms, en Corona hielp daarbij niet mee.

Aan de andere kant: Ik voel soms ook bepaalde spanningen bij leerlingen doordat ik dat zelf heb meegemaakt. Ik heb ook heel veel oud-leerlingen gehad die nu naar me toe komen en bedanken voor de aandacht die ik ze toen gegeven heb. Daarom wil ik er ook nu wel wat over vertellen, maar dat is wel moeilijk. Ik vraag ook wel aan leerlingen of er wat is. Ik trek ook aan de bel in de school dat er misschien wat aan de hand is met een leerling. Ik ben er zelf jarenlang voor weggelopen en heb het nooit iemand verteld, maar dat wil ik niet meer. Praten helpt en dat doe ik dus nu ook, soms met mensen die ik ken maar ook met een professional. Ik heb geleerd dat ik soms meer aan mezelf moet denken dan aan een ander. Ik wil trouwens niet dat dit zo groot wordt in het interview hoor, ik sta juist heel positief in het leven en kijk het liefst vooruit!

De Mariënpoelstraat

Ik mis sommige mensen en leerlingen op de Burggravenlaan die nog steeds vragen hoe het met me gaat nog wel. Maar hier vind ik het heerlijk, er gaat weer een nieuw stukje wereld voor je open. Ik ben het type dat graag samenwerkt met anderen op een leuke manier. Ik sta graag voor iedereen klaar die me nodig heeft, voor een praatje, even uithuilen of iets anders. Het gezellige en het persoonlijke hier vind ik top!

Het samen uit, samen thuis gevoel vind ik belangrijk. Ik wist niet wat ik meemaakte, mensen die met elkaar de boel aan het versieren waren in december. De directeur die ballonnen op staat te blazen voor een feest. We zijn allemaal gelijk en we helpen elkaar. Alleen: je bent als conciërge er nooit helemaal bij omdat je ook aan het werk bent bij een feest of een evenement op school. Dat vind ik wel een nadeel omdat je dan altijd de verantwoordelijkheid voor het gebouw ook belangrijk vindt. Als we iets meer feesten buiten de deur zouden vieren dan zou ik echt helemaal kunnen meedoen.

In mijn vak werk ik met mijn hart. Heel belangrijk is dat je het samen doet en elkaar vertrouwt, want samen sta je sterk. Verder ben ik een helaas vrijgezelle grote knuffelbeer met het hart op de goede plek!